Ziemowit Włodarski

Ziemowit Włodarski (1925-2014). Urodzony w Łodzi. Studia pedagogiczne na Uniwersytecie Łódzkim u prof. Bogdana Suchodolskiego i Stefana Baleya. Absolutorium na Uniwersytecie Łódzkim, magisterium na Uniwersytecie Warszawskim pod kierunkiem Stefana Baleya na podstawie pracy dotyczącej przeżyć religijnych młodzieży w czasie wojny. Pracuje pod kierunkiem prof. Marii Librachowej nad zagadnieniami z pogranicza psychologii i fizjologii oraz w Poradni Zdrowia Psychicznego w Łodzi prowadząc badania eksperymentalne nad odruchami warunkowymi u dzieci upośledzonych umysłowo oraz procesami hamowania wewnętrznego u dzieci nadpobudliwych ruchowo. Pracę doktorską, rozpoczętą pod kierunkiem prof. Marii Librachowej po jej śmierci broni w 1958 roku na Uniwersytecie Warszawskim u prof. Marii Żebrowskiej. Od roku 1956 pracuje w Zakładzie Psychologii Eksperymentalnej w Instytucie Biologii Doświadczalnej im. M. Nenckiego (współpraca z Jerzym Konorskim). Habilitacja 1964 na podstawie pracy o trwałości śladów pamięciowych różnej modalności wrażeń zmysłowych. Zatrudniony na Uniwersytecie Warszawskim. Profesura w 1973 roku. Autor i współautor wielu prac naukowych i popularno-naukowych dotyczących pamięci, procesów uczenia, roli obrazu w procesach uczenia. Autor wielu podręczników akademickich, w tym: (wraz z W. Budohoską) Psychologia uczenia się (1970), dwutomowa “Psychologii uczenia się” (1989) oraz (wspólnie z M. Przetacznikową) Psychologia wychowawcza w zarysie (1979). Szereg książek popularno-naukowych z zakresu psychologii uczenia sie i pamięci oraz podręczników dla nauczycieli. Długoletni redaktor “Psychologii Wychowawczej”. Członek Komitetu Nauk Psychologicznych i Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej.