Mieczysław Kreutz

Mieczysław Kreutz (1893-1971). Urodzony we Lwowie, gdzie ukończył gimnazjum oraz studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego. Studiował biologię, a także filozofię m.in. u Kazimierza Twardowskiego. Od 1921 roku asystent w Zakładzie Psychologii Uniwersytetu im J. Kazimierza we Lwowie. Doktorat 1924, habilitacja (“Zmienność rezultatów testów”) w 1927. Od 1928 zastępca profesora oraz kierownik Zakładu Psychologii (po Twardowskim). 1934 mianowany profesorem nadzwyczajnym. W 1946 mianowany profesorem zwyczajnym na Uniwersytecie Wrocławskim gdzie organizuje studia psychologiczne i Katedrę Psychologii.. Od 1953 na Uniwersytecie Warszawskim gdzie kieruje Katedrą Psychologii Eksperymentalnej do matury. Konsekwentny kontynuator pewnych wątków psychologicznych szkoły lwowsko-warszawskiej. Zwolennik introspekcji i metod badania uwzględniających składnik świadomości osoby badanej. Krytyk istniejących testów diagnostycznych. Autor tzw. metody maksymów czyli metody mierzenia dyspozyji za pomocą rezultatu maksymalnego. Prace poświęcone problematyce woli (wola rozumiana jako proces hamowania impulsu). W okresie warszawskim interesował się problematyką rozumienia tekstów, opracował metodę badania rozumienia tekstów. Podstawowe prace: Zmienność rezultatw testów cz. I i II (Lwów 1927, 1933), Zarys ramowej teorii woli (Kwartalnik Psychologiczny, 1935), Kształcenie charakteru (Warszawa 1946), Podstawy psychologii (Warszawa 1949), Rozumienie tekstów (Warszawa 1968).