Janusz Reykowski

Janusz Reykowski (ur. 29 listopada 1929 w Warszawie). Był jednym z pierwszych studentów powojennej psychologii UW. W macierzystej uczelni uzyskał stopnie doktora (1959) i doktora habilitowanego (1965), oraz tytuły profesora nadzwyczajnego (1972) i zwyczajnego (1979). Pracował na Uniwersytecie Warszawskim do roku 1980, kiedy to utworzył Instytut Psychologii PAN. W roku 1983 został członkiem korespondentem, Polskiej Akademii Nauk.

Należy do grona pierwszych uczniów profesora Tadeusza Tomaszewskiego, którzy – odbywszy długoterminowe staże w USA – tworzyli nowoczesne dyscypliny psychologii. Stworzył szkołę psychologii osobowości, z której wyszli liczni psychologowie społeczni i kliniczni. Wielu uczniów zasłużyło się w działalności praktycznej (jak W. Eichelberger, M. Kotański, Z. Milska, P. Pacewicz), wielu zrobiło kariery naukowe w świecie (m. in. J. Karyłowski, G. Kochańska, P. Lewicki, A. Nowak), a znacząca część zasiliła kadry akademickie (obecnie w innych uczelniach pracują profesorowie P. Boski, A. Gołąb, I. Heszen, J. Mellibruda, J. Trzebiński, B. Weigl, a około 20% kadry naszego Wydziału stanowią uczniowie profesora Reykowskiego i ich uczniowie – w tym: 8 profesorów i doktorów habilitowanych oraz 7 adiunktów). Janusz Reykowski jest współzałożycielem powstałej w roku 1996 Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie.

Jego dorobek naukowy trudno przecenić. Stwierdzenie to dotyczy to przede wszystkim oryginalnego wkładu w rozwój wiedzy psychologicznej, zawartego w dziełach o charakterze przełomowym – za takie uznać można: Funkcjonowanie osobowości w warunkach stresu psychologicznego (1965), Eksperymentalną psychologię emocji (1968), Regulacyjną Teorię Osobowości (1975), Motywację, postawy prospołeczne a osobowość (1976) oraz Rozwój moralny jako zjawisko wielowymiarowe (1990).

W latach 80. Janusz Reykowski zaangażował się w badania z zakresu psychologii politycznej i przyczynił się do powstania tej dyscypliny w naszym kraju. Odegrał też istotną rolę praktyczną – jako współprzewodniczący “stolika politycznego” w obradach Okrągłego Stołu ze strony rządowej (1989). Rola ta wywołała wyraźne zainteresowanie w USA, co w konsekwencji przyniosło Januszowi Reykowskiemu uzyskanie (jako drugiemu w historii Europejczykowi) bardzo prestiżowej nagrody Nevitt Stanford Award for International Society of Political Psychology (2000) oraz wybranie go prezydentem ISPP (2003).