Antonina Gurycka

Antonina Gurycka (ur. 15 kwietnia 1920 w Warszawie, zm. 13 lipca 2009). Urodziła się w Warszawie , tu też ukończyła gimnazjum. Rozpoczęła studia psychologiczne w roku 1938 na Uniwersytecie Warszawskim, uczęszczając na wykłady W. Witwickiego, S. Baleya. A z filozofii: Kotarbińskiego i Tatarkiewicza. W czasie wojny w ramach działalności w harcerstwie, pracowała w konspiracji, prowadziła działaność opiekuńczo-wychowawczą dla dzieci osieroconych, oraz kierowała douczaniem dzieci w zakresie programu szkoły podstawowej. Uczestniczyła w tajnych kompletach z zakresu psychologii prowadzonych przez dr Joannę Kunicką, oraz pracowała w Poradni dla nieletnich “Patronat”, kierowanej przez dr Marię Żebrowską. Od roku 1945 pracuje w Poradni Psychologicznej, kierowanej przez dr Alinę Szemińską oraz kontynuuje studia psychologiczne na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uzyskuje magisterium. Od 1952 roku pracuje w Instytucie Badań Pedagogicznych Ministerstwa Oświaty, w Zakładzie Psychologii, kierowanym przez A. Szemińską. Prowadzi badania nad zainteresowaniami młodzieży. Równocześnie prowadzi wykłady zlecone w Katedrze Psychologii Wychowawczej UW, od 1958 podejmuje tu stałą pracę na etacie adiunkta. Doktorat 1962 pod kierunkiem Marii Żebrowskiej. W 1968 organizuje w Instytucie Psychologii zespół do Badań Psychologicznych Mechanizmów Wychowania, przekształcony następnie w Zakład Stosowanej Psychologii Wychowawczej, a w latach 80-tych w Katedrę Psychologii Wychowawczej. Organizator specjalizacji wychowawczej na studiach dziennych i zaocznych oraz Studiów Podyplomowych w zakresie orientacji i poradnictwa zawodowego oraz profilaktyki trudności w nauce. Koordynator badawczych programów resortowych w latach 80-tych. Szereg publikacji dotyczących problematyki zainteresowań dzieci i młodzieży oraz ich aktywności społecznej i intelektualnej: Dzieci bierne społecznie (1970), Przeciw nudzie. O aktywności (1977), Rozwój i kształtowanie zainteresowań (1978), Błąd w wychowaniu (1990), Światopogląd młodzieży (1991).