Okres powojenny (lata 1946-1950)

Wraz z reaktywowaniem Uniwersytetu, reaktywowano również Wydział Humanistyczny (dziekanem został profesor Tadeusz Manteuffel) a z nim oba zakłady psychologii, Zakład Psychologiczny, kierowany przez Władysława Witwickiego, oraz Zakład Psychologii Wychowawczej, kierowany przez Stefana Baleya. Zmieniła się jednak lokalizacja. W związku z wojennymi zniszczeniami, które nie oszczędziły obu budynków, Zakład Psychologiczny powrócił do swojego starego lokalu na Krakowskim Przedmieściu, Zakład Psychologii Wychowawczej otrzymał natomiast lokal na III piętrze budynku przy ulicy Spasowskiego 4 na Powiślu (obecnie Smulikowskiego 4). W Zakładzie Psychologicznym obok Witwickiego pracowała w roku akademickim 1946/1947 jako jego asystentka mgr Halina Sosińska, a od następnego roku akademickiego dodatkowo jako adiunkt, dr Janina Budkiewicz. W Zakładzie Psychologii Wychowawczej, obok Baleya, pracowały dr Maria Żebrowska, starszy asystent Irena Kozubowa, oraz młodszy asystent, Maria Krzyżanowska.

W grudniu 1948 umiera Władysław Witwicki (tuż po przejściu na emeryturę), a stanowisko kierownika Zakładu pozostaje przez rok nie obsadzone. W roku akademickim 1949/1950 z Lublina przyjeżdża do Warszawy na stanowisku profesora i obejmuje kierownictwo Zakładu Tadeusz Tomaszewski, kolejne już pokolenie “twardowszczaków”: absolwent Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie, uczeń Mieczysława Kreutza, bezpośredniego ucznia Twardowskiego. Zresztą i sam Kreutz w ramach powojennych wędrówek ludów znajdzie w roku 1952 swoje miejsce na Uniwersytecie Warszawskim.

W roku 1950/1951 do Zakładu Psychologii Wychowawczej doszła Zofia Babska, specjalizująca się w psychologii rozwojowej, a wkrótce potem asystentką Baleya została młoda absolwentka studiów lekarskich i psychologicznych w Krakowie, Halina Spionek, zapoczątkowując w ten sposób uniwersytecki nurt zainteresowań psychologią kliniczną dziecka (jej bezpośrednią uczennicą jest m.in. Małgorzata Kościelska). Rozpoczętą pod kierunkiem Baleya i nie dokończoną z powodu niespodziewanej śmierci profesora (1952) pracę doktorską poświęconą problematyce trudności wychowawczych i przestępczości nieletnich Spionek ostatecznie obroniła u prof. Marii Żebrowskiej, która po śmierci Baleya objęła kierownictwo Zakładu.

 

Następny: Samodzielne studia psychologiczne (lata 1950-1953)