Stefan Baley

Stefan Baley (1885-1952). Lekarz, pedagog i psycholog. Urodzony w Tarnopolu w rodzinie ukraińskiej, tam też kończył szkołe powszechną i gimnazjum (1903). W latach 1903-1907 studiował literaturę polską i filozofię we Lwowie u Kazimierza Twardowskiego, oraz medycynę w latach 1917-1923. 1911 – doktorat z filozofii na Uniwersytecie Lwowskim. W latach 1912-1914 wyjechał do Berlina i Paryża, gdzie studiował psychologię. Nauczyciel gimnazjalny w Przemyślu. Tarnopolu i Lwowie., lekarz woluntariusz w szpitalu chorób nerwowych i umysłowych we Lwowie. Od roku 1928 profesor nadzwyczajny na Uniwersytecie Warszawskim, kierownik Katedry Psychologii Wychowawczej aż do śmierci w roku 1952. 1936-1951 kierownik Instytutu Pedagogicznego Związku Nauczycielstwa Polskiego. Redaktor “Polskiego Archiwum Psychologii” (później Psychologia Wychowawcza) od 1929 aż do śmierci. W czasie okupacji uczestniczył w tajnym nauczaniu. Doprowadził do wyodrębnienia psychologii wychowawczej jako gałęzi psychologii ogólnej. Jeden z inicjatorów polskich badań psychologicznych w zakresie sportu i wychowania fizycznego. Twórca szeregu ośrodków praktycznej pracy z dziećmi. Podstawowe prace: Psychologia wieku dojrzewania (Warszawa 1931), Psychologia wychowawcza w zarysie (Warszawa 1938), Osobowość (Lwów 1939), Wprowadzenie do psychologii społecznej (Warszawa 1959).