Halina Spionek

Halina Spionek (1924-1991). Urodzona w Pabianicach, studiowała medycynę w konspiracyjnej Szkole Pielęgniarstwa Zaorskiego oraz psychologię i filozofię na tajnych kompletach. W czasie wojny żołnierz AK, brała udział w powstaniu warszawskim, wywieziona do obozu koncentracyjnego. Po wojnie odbywa staż chirurgiczny w klinice w Krakowie i studiuje psychologię pod kierunkiem Stefana Szumana. Kontynuuje studia psychologiczne w Warszawie pod kierunkiem Baleya. Od 1950 asystentka Baleya. Pracę doktorską poświęconą problematyce trudności wychowawczych i przestępczości nieletnich, rozpoczętą pod kierunkiem Baleya, po jego śmierci broni u Marii Żebrowskiej (1955). Prowadziła badania nad rozwojem małego dziecka, opracowała oryginalną koncepcję aktywności zabawowej w warunkach wychowania zbiorowego. Konsultant Ministra Zdrowia d/s opieki nad małym dzieckiem. W r. 1957 wyjeżdża na stypendium do Francji, między innymi kontaktuje się z Rene Zazzo. Habilitacja 1961 na podstawie pracy “Powstanie orientacji w prawej i lewej stronie ciała w ontogenezie”. Szereg prac z zakresu dysgrafii i dysleksji, stworzyła pojęcie fragmentarycznego deficytu rozwojowego, adaptowała testy Zazzo i Stambak do badania funkcjonalnej sprawności analizatorów, stoowane w poradniach zdrowia psychicznego dla dzieci i poradniach wychowawczo-zawodowych. Pozostałe prace: “Dziecko leworęczne” (1961), “Zaburzenia psychoruchowego rozwoju dziecka” (1965), “Rozwój i wychowanie małego dziecka” (1963).